Tadej Pogačar tart de wetten van de sport: Bioprofiel onthult onmenselijke cijfers, UCI onder druk
Tadej Pogačar, de Sloveense wielersensatie, wordt al jaren geprezen als een uitzonderlijk talent. Maar nu rijst de vraag of we nog wel over een gewone atleet spreken. Uit een recent uitgelekt bioprofiel blijken fysiologische waarden van Pogačar die niet alleen ongezien zijn in de wielerwereld, maar mogelijk in de hele sportgeschiedenis. Zijn hartslag, lactaatwaarden en herstelpercentage zorgen voor complete verbijstering bij zowel sportwetenschappers als concurrerende wielerteams. De cijfers zijn zó extreem dat men zich hardop afvraagt of Pogačar nog wel binnen de definitie van een “menselijke” atleet valt.
Volgens bronnen dicht bij UAE Team Emirates werden de gegevens initieel vertrouwelijk verzameld tijdens hoogtestages en Grand Tour-voorbereidingen. De rusthartslag van Pogačar zou regelmatig onder de 30 slagen per minuut zakken, een niveau dat enkel bij topzwemmers of apneuduikers wordt waargenomen. Tijdens piekinspanningen blijft zijn hartslag opvallend stabiel, zonder de verwachte pieken die normaal zijn bij zulke intensiteit. Nog verbazingwekkender is zijn melkzuurtolerantie: waarden boven de 20 mmol/L zonder prestatieverlies zouden bij andere atleten leiden tot totale verzuring en uitval, terwijl Pogačar nauwelijks tekenen van vermoeidheid vertoont.
Maar het meest verontrustende voor zijn tegenstanders is zijn herstelvermogen. Binnen amper 12 minuten na een etappe met meer dan 4000 hoogtemeters en een gemiddelde vermogensoutput van 6.5 watt/kg zou zijn lichaam volledig hersteld zijn, klaar voor een nieuwe inspanning. Dit soort data is tot nu toe uitsluitend theoretisch besproken in wetenschappelijke modellen, maar nooit daadwerkelijk waargenomen bij een levende atleet.
Wielerploegen zoals INEOS Grenadiers en Jumbo-Visma zouden reeds intern alarm hebben geslagen. “Hoe kun je concurreren tegen iemand die fysiologisch gezien geen gelijke heeft?”, zo liet een anonieme ploegleider optekenen. Het roept fundamentele vragen op over de aard van competitie en eerlijkheid. De UCI, de internationale wielerunie, wordt intussen onder druk gezet om duidelijke richtlijnen te formuleren rond het gebruik en de ethiek van genetisch of wetenschappelijk geoptimaliseerde atleten.
Critici vrezen dat we op een kruispunt staan waarbij menselijke prestaties kunstmatig worden opgetild tot bovenmenselijke niveaus, en waar natuurlijke talenten simpelweg niet meer volstaan. Sommigen trekken parallellen met sciencefictionverhalen, waar ‘supermensen’ met gemanipuleerde genen of geavanceerde bio-engineering de norm worden in de topsport. Hoewel er geen bewijs is dat Pogačar gebruik maakt van illegale middelen of technieken, maakt de extremiteit van zijn fysiologische profiel het moeilijk om traditionele verklaringen te aanvaarden.
Voor fans blijft Pogačar voorlopig een sportheld – een fenomeen dat grenzen verlegt en records verpulvert. Maar achter de schermen broeit een discussie die de toekomst van de wielersport zou kunnen hertekenen. Gaan we naar een tijdperk waarin atleten worden geselecteerd op DNA en laboratoriumcijfers in plaats van op karakter en training? En is dat nog steeds sport, of evolueren we naar een vorm van genetische competitie?
Tadej Pogačar rijdt misschien nog met twee benen op de pedalen, maar alles wijst erop dat hij al een voet in de geschiedenisboeken heeft gezet – niet enkel als kampioen, maar als de atleet die het spel voorgoed zou kunnen veranderen.
